Kayıt Ol
Türkiyem
ARKADAŞLAR ÇOK İÇLER ACISI UZUN MUZUN OKUYUN LÜTFEN!
Cümleler yazıyor, siliyorum.
Parmaklarım klavye üzerinde dolaşıyor; aradığım harfleri bulamıyorum.
Yapılan bu zulmü anlatacak kelimeleri oluşturacak harfleri bulmakta zorlanıyorum.
Kelime dağarcığım yetersiz kalıyor!
Öldürülen onlarca sivilin ölüm anı gözlerimin önüne geliyor!
Sinirleniyorum, kızıyor, öfkeleniyorum…
Gazze’yi düşünüyorum! Atılan her bombada irkilen küçük çocuklar geliyor
gözlerimin önüne… Annelerin ‘bitecek korkma evladım’ dediklerini
duyuyorum. Çaresiz babaları duvarları yumruklarken görüyorum. O
yumrukları yüreğimde hissediyorum. Ne yapabiliriz diyorum, çaresizliği
anlıyorum. Öfkem daha da artıyor…
Aklıma eşimle son olarak konuştuğumuz konu geliyor!
Biz ‘evimizi daha verimli ve ekonomik nasıl ısıtabiliriz’ diye
konuşurken, Gazze’de sığınaklarda yaşayan, evlerinin hali için endişe
duyan aileler geliyor aklıma... Kızıyorum kendi kendime ‘en azından
evimizdeyiz’ diyorum.
Sonra oğlumuz geliyor aklıma! Onun geleceği için kurduğumuz hayalleri
düşünüyorum. Ona güzel bir gelecek sağlamak için verdiğimiz mücadeleyi
anlamlandırmaya çalışıyorum; Gazze’de ölen çocukların fotoğraflarını
gördükçe… O çocukların aileleri geliyor aklıma! Düşen her bombada,
evlatlarının gelecekleri ile ilgili kurdukları düşlerin her biri yok
oluyor o ailelerin belleklerinde! Endişeleri, endişelerim oluyor!
‘Nasıl bir dünya bekliyor oğullarımızı, kızlarımızı’ diye soruyorum
kendi kendime! “Böyle bir dünyada nasıl bir gelecek bekliyor
evlatlarımızı?” sorusu meşgul ediyor beynimi, çıkamıyor işin içinden,
isyan ediyorum…
Ülkemiz geliyor aklıma!
Güzel, huzurlu vatanımız! Kurulan hayallerin düşlerde kalmadığı
vatanımız! Acısıyla tatlısıyla yaşayabildiğimiz, sığınaklara gerek
duymadığımız vatanımız. Bomba sesleriyle irkilen çocuklarımızı teselli
etmeye çalışmadığımız, tek derdimizin daha fazla para kazanmak olduğu
vatanımız. Herhangi bir bomba veya kurşunla burun buruna gelmekten
korkmadığımız vatanımız geliyor aklıma!
Ben bu satırları yazarken binlerce sivilin daha ölüm kusan bombaların
altında verdiği yaşam mücadelesi geliyor yine gözlerimin önüne!
O mücadele içinde bir gün gazeteci olma hayali kuran bir genci
düşünüyorum. ‘Bu yaşananları yazacağım’ diyor o genç kendi kendine! O
genç sığınakta yaşıyor ve bu vahşeti tüm dünya medyasının gözler önüne
serdiğinden habersiz bir şekilde kızıyor birilerine; ‘niye kimse bir
şey yapmıyor? Neden bunlar yazılmıyor, Dünya neden bu kadar duyarsız
çocukların ölümüne?’diye düşünüyor. Bilmiyor dünyanın her şeyi
biliyorken bir şey yapmadığını, seyirci kaldığını. Kızıyor
gazetecilere, öfkeleniyor o genç!
Neden diyorum kendi kendime!
Tüm dünyanın gözleri önünde orada bir şeyler oluyor, hem de kanlı bir şeyler ve kimse buna dur demiyor, diyemiyor! Niye?
“Hangi çıkar ilişkisi onlarca sivilin ölümüne seyirci kalmayı sağlayabilir ki?” sorusu kemiriyor beynimi!
Cevap bulamıyor, utanıyorum insanlığımdan…
Evet, utanıyorum insanlığımdan…
***
Bombaların yağmadığı bir dünyada görüşmek ümidiyle…
Çevrenize lütfen dikkat edin ve trafikte saygılı olun!
Cümleler yazıyor, siliyorum.
Parmaklarım klavye üzerinde dolaşıyor; aradığım harfleri bulamıyorum.
Yapılan bu zulmü anlatacak kelimeleri oluşturacak harfleri bulmakta zorlanıyorum.
Kelime dağarcığım yetersiz kalıyor!
Öldürülen onlarca sivilin ölüm anı gözlerimin önüne geliyor!
Sinirleniyorum, kızıyor, öfkeleniyorum…
Gazze’yi düşünüyorum! Atılan her bombada irkilen küçük çocuklar geliyor
gözlerimin önüne… Annelerin ‘bitecek korkma evladım’ dediklerini
duyuyorum. Çaresiz babaları duvarları yumruklarken görüyorum. O
yumrukları yüreğimde hissediyorum. Ne yapabiliriz diyorum, çaresizliği
anlıyorum. Öfkem daha da artıyor…
Aklıma eşimle son olarak konuştuğumuz konu geliyor!
Biz ‘evimizi daha verimli ve ekonomik nasıl ısıtabiliriz’ diye
konuşurken, Gazze’de sığınaklarda yaşayan, evlerinin hali için endişe
duyan aileler geliyor aklıma... Kızıyorum kendi kendime ‘en azından
evimizdeyiz’ diyorum.
Sonra oğlumuz geliyor aklıma! Onun geleceği için kurduğumuz hayalleri
düşünüyorum. Ona güzel bir gelecek sağlamak için verdiğimiz mücadeleyi
anlamlandırmaya çalışıyorum; Gazze’de ölen çocukların fotoğraflarını
gördükçe… O çocukların aileleri geliyor aklıma! Düşen her bombada,
evlatlarının gelecekleri ile ilgili kurdukları düşlerin her biri yok
oluyor o ailelerin belleklerinde! Endişeleri, endişelerim oluyor!
‘Nasıl bir dünya bekliyor oğullarımızı, kızlarımızı’ diye soruyorum
kendi kendime! “Böyle bir dünyada nasıl bir gelecek bekliyor
evlatlarımızı?” sorusu meşgul ediyor beynimi, çıkamıyor işin içinden,
isyan ediyorum…
Ülkemiz geliyor aklıma!
Güzel, huzurlu vatanımız! Kurulan hayallerin düşlerde kalmadığı
vatanımız! Acısıyla tatlısıyla yaşayabildiğimiz, sığınaklara gerek
duymadığımız vatanımız. Bomba sesleriyle irkilen çocuklarımızı teselli
etmeye çalışmadığımız, tek derdimizin daha fazla para kazanmak olduğu
vatanımız. Herhangi bir bomba veya kurşunla burun buruna gelmekten
korkmadığımız vatanımız geliyor aklıma!
Ben bu satırları yazarken binlerce sivilin daha ölüm kusan bombaların
altında verdiği yaşam mücadelesi geliyor yine gözlerimin önüne!
O mücadele içinde bir gün gazeteci olma hayali kuran bir genci
düşünüyorum. ‘Bu yaşananları yazacağım’ diyor o genç kendi kendine! O
genç sığınakta yaşıyor ve bu vahşeti tüm dünya medyasının gözler önüne
serdiğinden habersiz bir şekilde kızıyor birilerine; ‘niye kimse bir
şey yapmıyor? Neden bunlar yazılmıyor, Dünya neden bu kadar duyarsız
çocukların ölümüne?’diye düşünüyor. Bilmiyor dünyanın her şeyi
biliyorken bir şey yapmadığını, seyirci kaldığını. Kızıyor
gazetecilere, öfkeleniyor o genç!
Neden diyorum kendi kendime!
Tüm dünyanın gözleri önünde orada bir şeyler oluyor, hem de kanlı bir şeyler ve kimse buna dur demiyor, diyemiyor! Niye?
“Hangi çıkar ilişkisi onlarca sivilin ölümüne seyirci kalmayı sağlayabilir ki?” sorusu kemiriyor beynimi!
Cevap bulamıyor, utanıyorum insanlığımdan…
Evet, utanıyorum insanlığımdan…
***
Bombaların yağmadığı bir dünyada görüşmek ümidiyle…
Çevrenize lütfen dikkat edin ve trafikte saygılı olun!